حوصله هایی که بیشتر می شود!

پارسال تابستان، وقتی رفته بودم خانه همسایه،برایم شربت آلبالو آورد. وقتی دستور تهیه اش را ازش

می پرسیدم،موقعی که مراحل سخت و طولانی اش را برایم می گفت،توی دلم می گفتم: 

وای کی حوصله این همه کار را دارد. بعد هم وقتی خواستم مربا درست کنم،همه را ریختم توی قابلمه و بعد هم شد مارمالاد.

امسال دانه به دانه هسته گرفتم. وزن کردم. بعد به اندازه مساوی البالو ها شکر ریختم. گذاشتم یخچال.

انشالله فردا درست می کنم.

با خودم می گفتم،یعنی این از خواص بالا رفتن سن است؟! برای خودم هم جالب بود. 

البته زن هایی را به مراتب با حوصله دیده ام که فکر می کنم چون از اول به سختی عادت کرده اند،این طور می توانند کار کنند.

نمی دانم من چرا تا چند تا کار را می خواهم انجام دهم فوق العاده خسته می شوم.

از نظر روحی نه ولی از بعد جسمی بدنم کشش ندارد.

 پی نوشت:

با توجه به علاقه دوستان چند تا فوت کوزه گری مربای آلبالوی فوق العاده رو میگم:

اول اینکه آلبالو ها رو بعد  از هسته گیری وزن کنید و یک و نیم برابر شکر اضافه کنید. البته بعضی البالو ها ترش ترند.

آخر مربا که رسید از بالای سرش تکان نخورید. آلبالو به مهره چوش  زدن که  رسید زیرش رو زیاد کنید و چند ثانیه صبر کنید. بعد خاموشش کنید. اینطوری خیلی رنگ و بوش عالی میشه و قوام خوبی پیدا می کند.

هر چه دل تنگت می خواهد مگو...

هدیه هایی که نمی گیرم!

پنجشنبه هایی به رنگ تنهایی!